Agendavoering en levenskunst

Sinds enige tijd houd ik mijn agenda in de weekenden zo leeg mogelijk. Het feit dat de weekenden al maanden van tevoren volliepen begon me tegen te staan en gaf me zelfs stress. De grote winst van de lege agenda is dat er nu spontaan dingen kunnen ontstaan.
Een voorbeeld van een dag waarop ik niet anders dan gelukkig kan zijn: Vandaag wekt om half acht de geur van versgebakken brood me. Erik had er gisteravond aan gedacht de broodbakmachine te programmeren. De marmotjes heb ik in diepe slaap achtergelaten in bed. Op naar de de boerenmarkt. Even gesnuffeld in de boekwinkel naar nieuwe titels (niets gekocht, ik heb me ingehouden). Thuisgekomen met allemaal lekkers: rabarber, kersen, dadels, aardbeien, lekker olijfolie, ingrediënten voor loempia’s. De rabarber maar meteen in de pan. Straks komt een vriendin thee drinken. De dochter van een andere vriendin komt langs en gaat op pad met Florien. Erik laat weten dat we aan het eind van de middag gaan borrelen met oud-studiegenoten en vanavond denk ik dat we met z’n vieren een dvd gaan kijken. Emy is ondertussen haar verjaardagskado’s stuk voor stuk aan het uitproberen. Ze experimenteert nu met de Fashion Design Kit met allerlei stofjes. Ondertussen inspecteren we ook het Vlaamse Gaaiennest waar het dringen geblazen is met z’n vieren nu de vleugels groter worden.
Toch zijn er soms ook zulke dagen en dat ik niet dat geluksgevoel ervaar. Dat ik het voor lief neem en de hele dag al denk aan wat ik de week erna allemaal moet doen. Het is – denk ik – de kunst van de agenda die open staat voor spontane acties in combinatie met het vermogen in het hier-en-nu te zijn. Levenskunst is misschien wel gewoon het vermogen om in het hier-en-nu te zijn. En soms lukt dat, zoals vandaag!

Microscoopfoto’s van ongekende schoonheid

De Britse gepensioneerde biologieleraar Spike Walker heeft in zijn bijkeuken microscoopfoto’s gemaakt van een schoonheid die mij de adem beneemt. Zoals deze foto van de voorpoot van het mannetje van de geelgerande watertor. Ongelooflijk.

De tweede reden waarom het mij de adem beneemt is het feit dat de foto overeenkomt met een visualisatie die ik had waarbij ik mensen saamhorig zag bewegen in de richting van de bron van warmte.

Lang leve de vriendschap en het vieren ervan

Heerlijk Surinaams eten, dansen vanuit de heupen op de vierkwartsmaat, lachen en aangesproken worden als: “Hé Nederlander”. Genieten!

Saamhorige dagen

Oliebollen, baklava, gevulde eieren, soep en spelletjes. We luiden het jaar 2010 saamhorig uit! En na middernacht vuurwerk op de Bloemgracht.
Kerst was ook saamhorig, maar in droefenis omdat het leven oma/schoonmoeder door de vingers was geglipt. Gisteren hadden we een heel mooie begrafenis.