“Moedig offeren wat de voortgang niet dient.”
Een donkere stoep, een antiparkeerbalk, een moe mens, aan het einde van de dag. Pats boem, plat op mijn bek. Al dagenlang overal kleine pijntjes, flinke blauwe plekken en gisteren tot twee keer toe weer bijna onderuit. Wordt er geprobeerd mij iets duidelijk te maken?
Een ontdekkingsreis naar diepgaande verandering in mensen en organisaties, luidt de ondertitel van dit boek. De vier schrijvers beschrijven hun zoektocht naar wat er nodig is om de wereld, organisaties en mensen verder te brengen. Op de achtergrond motiveert hen het scenario dat de planeet aan de gevolgen van de technische vooruitgang ten onder gaat; het zogenaamde requimscenario. Het klinkt zwaarwichtig en wellicht wat pretentieus, maar het is beslist een noodzakelijke zoektocht.
Omdat er zoveel in het boek staat, heb ik moeite de kern van het boek te beschrijven. Met “presence” bedoelen de schrijvers dat de wijsheid aanwezig is in het hier en nu. Het is de kunst voor ons om ermee in contact te komen en zo te leren zien wat nodig is voor de toekomst. Door de rationalisering die het gevolg is van onze westerse beschaving en ons grote vertrouwen de technologische ontwikkeling, zijn we niet meer gewend dit contact te zoeken om tot nieuwe inzichten te komen.
Voor mij was het lezen van dit boek een grote herkenningstocht, omdat veel ervaringen van de afgelopen jaren op een of andere manier in dit boek samenkomen en met elkaar in verbinding worden gebracht. Tijdens het lezen, vielen de puzzelstukjes als het ware in elkaar en dat liet me niet onberoerd. Ik heb het dan bijvoorbeeld over: mijn tocht naar de walvissen in het poolgebied, het tai chi beoefenen, stressreductie door heartmath, saamhorigheid als jaarthema, United World Colleges, ervaring met eenzaamheid leren waarderen, stilte benutten, de invloed van aandacht en liefde in organisaties, mijn mayakalender ketting, de hopeloze complexiteit van grootstedelijke projecten, leren luisteren naar mijn intuïtie en mijn angst voor het requimscenario voor de wereld.
De conclusie die ik hier voor mezelf uit trek, is dat deze bewustwording kennelijk nodig was en mij nu gaat helpen om ten dienste van anderen te handelen in het hier en nu. Hoe weet ik nog niet precies. Maar er zonder gêne over praten en schrijven is stap één.
Van een eenpersoonskamer naar een kantoortuin met z’n zessen; dat is even wennen. Gelukkig kan ik me goed concentreren en het heeft prettige kanten om veel informatie op te vangen. Het is een mooie werkplek met uitzicht op de gracht en in een monumentaal pand.
En de baan zelf is iedere dag leuker. Na drie dagen is dat nog gemakkelijk te zeggen, maar ik verwacht nu dat ik het na honderd dagen ook nog zal zeggen. Het is een nieuwe functie, dus veel onontgonnen terrein en ruimte om er zelf invulling aan te geven. Veel thema’s die mij de afgelopen jaren bezighouden kan ik in deze baan kwijt. En de eerste sfeerimpressies pakken positief uit. Ben erg content!
Op de internationale Vrouwendag is het van belang een statement te maken.
Vandaag heb ik dus een echt vrouwending gedaan: De wasdroger van de wasmachine laten tillen door een man, de wasmachine naar voren geschoven, met stofzuiger, borstel, emmertje sop achter de wasmachine gekropen, vuil verwijderd dat zich daar de afgelopen 8 jaar had verzameld, de afvoer ontstopt en alles spik en span gemaakt. Het was me een dagje!
Vandaag neem ik afscheid van mijn werk om maandag op een nieuwe plek te gaan beginnen. Het voelt raar en dubbel. Afscheid nemen van al die collega’s waarmee ik intensief heb opgetrokken is naar. Ik ben toch een beetje van ze gaan houden. Aan de andere kant was er de organisatie waar ik minder mee had en me ongemakkelijk voelde. Ik probeer al dagen op een rij te krijgen wat ik wil zeggen en twijfel dan of ik wel wat wil zeggen. Omdat een collega laatst constateerde dat we meer moeten visualiseren wat onze voornemens zijn, heb ik uiteindelijk een grote tekening over de toekomst van de afdeling gemaakt. Zulke tekeningen maak ik graag om mijn gedachten te ordenen en koers te bepalen en ze zien er nog fleurig uit ook. En die lieve Florien zei dat ze het zo fijn vindt als ik in de weer ben met dit soort tekeningen. Ze voelt goed aan dat het mij ook goed doet.
De vloed met stormkracht had vanmorgen veel zand weggeslagen. De tweede vloed (vanavond rond 22.30 uur) is vaak gevaarlijker, dus of dit paviljoen morgen nog in Zandvoort staat is zeer de vraag.
Vannacht schrok ik rond 03.07 uur wakker. De windvlagen waren steeds heftiger te horen op de zolderverdieping. Flitsen verlichtten de kamer en even later begon het als een gek te onweren. Ik sprong uit bed om polshoogte te nemen, toen de hagel horizontaal tegen de ruiten sloeg. Wat een storm!
De situatie deed me denken aan een boek dat ik het afgelopen jaar las: “Dagvals Tijding” van Marten van der Veen. Erg spannend en onheilspellend. Dit is echt zo’n weekend om dat boek weer te lezen; weggedoken in een warm holletje. Het onweer deed me ook denken aan de film “War of the Worlds” van Spielberg.
Ik lag dus nog lang wakker van het onheilspellende weer.
