Ik zit wat te surfen in Green River, middenin een woestijn in Utah. Buiten is het ruim 40 graden. Ik ben gestopt met tellen… De kinderen hebben net drie uur in het zwembad gespeeld en liggen daarvan uit te rusten. Erik leest verder in een sociologische verhandeling over het leven aan de onderkant van de USA-maatschappij. En ik slaag er steeds beter in om deze vakantie uren niets te doen en rond te kijken. Ik laat mijn brein leeglopen en gooi alle ratio overboord. De verrassingen van deze planeet – en daar is ze vol mee – laat ik op me inwerken. Leven in het nu, genieten van het moment, dankbaarheid voelen voor zoveel schoonheid. Er heerst een groot gevoel van harmonie in me en ik ben graag deel van dit geheel.
Voor kinderen is dat alles zoveel vanzelfsprekender. Vandaag zei Emy ineens: “Dank je wel rotsen voor de schaduw”, omdat ze even in de schaduw kon verder tekenen. En Florien wijst me op mooie rotsformaties en kleuren. Tijdens de wandeling van gisteravond (tegen een berg op en in de hitte), ging ze voorop en wilde graag als eerste over de top of om de hoek kijken. Ze was vol van het uitzicht dat we hadden op het hoogste punt. We keken in alle kanten over de rode rotsen van Utah, naar de drie bergtoppen (rond 4000 meter) bij Moab en als grote beloning de nabijheid van de mooiste natuurlijke rotsboog van de wereld; de Delicate Arch (Arches National Park). We werden allemaal geraakt door de schoonheid en door iets meer dan dat, waarvoor ik de woorden niet goed kan vinden. Het is een betoverende plek en we waren niet de enige die moeite hadden om de terugweg te aanvaarden.
