Theedrinkers

Mijn vrienden zijn theedrinkers. Wat betekent dat anders dan dat de waterkoker gisteravond continu heeft staan borrelen? Wijn, bier, frisdrank; alles bleef in de fles tot het einde van de dag naderde.
De uitzondering is Erik, een tien-kopjes-koffie-per-dag-drinker. En daarmee is dus meteen duidelijk waarom hij een bijzondere plaats inneemt in mijn leven.
Terug naar de vraag. Wat betekent die voorkeur voor thee? De behoefte aan caffeïne is minder, dus ik heb wakkere vrienden? Het middagkopje thee na schooltijd heeft de bodem gelegd voor het oproepen van een prettig gevoel, dus ik heb vrienden die zich goed voelen? Theedrinken was 3000 jaar voor Christus al gebruikelijk, dus ik vrienden met een groot historisch besef? Enz. enz.
Wie het weet mag het zeggen.

Saamhorigheid

Dit woord doet het wel op het moment. Het nieuwe kabinet neemt ‘saamhorigheid’ haast op in haar motto, het scheelde niet veel. In ieder geval staat het woord nu in kapitalen in de krant en daarvan gaat een effect uit.
Ik ben blij met de maatschappelijke stages voor scholieren. Ik ben blij met de investeringen in het milieu. Ik ben blij met de investeringen in het onderwijs. En vanwege mijn verse kennis op het gebied van verkeer en vervoer, sta ik ook achter de versnelde invoering van betalen voor gereden kilometers. Eigenlijk ben ik gewoon tevreden. Er zijn natuurlijk ook minpuntjes, maar die staan in geen verhouding tot de minpunten van vorige kabinetten.
Nu nog goede ministers erbij en het liefst een andere premier in de persoon van Wijffels. Helaas, dat laatste zal niet gaan.

Zen en leiderschap

In het kader van het Internationale FilmFestival van Rotterdam woonde ik donderdag een conferentie bij met als titel “Leiderschap in beeld“. Een leuke conferentie waarin leiderschap aan de hand van filmbeelden werd ontleed. Een boeiende presentatie van Manfred van Doorn.
’s Middags woonde ik een workshop bij met als titel “Zen en onzin”. Paul Nyst verzorgde een inleiding tot zen. De workshop bracht nieuwe inzichten, die heel praktisch toepasbaar zijn: oefeningen en de theorie over bewustzijn en de verstoring van je concentratie door “bubbels”. Dat alleen al was de dag waard.
Aan het eind vond er onder leiding van René Mioch ook een discussie plaats met 6 leiders. Helaas zat er eigenlijk maar één echt inspirerende leider tussen: Rudy Stroink, directeur van TCN Property Projects. Eén van de 6 maakte het wel erg bont door een aantal tenenkrommende dingen te zeggen over afwezige mensen (met naam en toenaam). Not done, vind ik.
Al met al toch een boeiende dag.

Boek: Philip Roth, Alleman

Prachtig boek van Roth over ouder worden. In een heldere stijl maakt de hoofdpersoon ons deelgenoot van zijn frustraties over het steeds minder goed functionerende lichaam. Hij blikt terug op zijn jeugd en zijn huwelijken en vertelt over zijn dierbaren. Op een natuurlijke manier groeit de genegenheid. 
De eerlijkheid en daarmee de kwetsbaarheid van deze oude man, zorgen ervoor dat Roth mij raakt. De toenemende eenzaamheid en in zichzelf gekeerdheid. Al met al ontroerend mooi.

Film: Casino Royale

De beste James Bond die ik tot nu toe heb gezien. Een 8!
Spannend, realistisch, erg spannend, mooie achtervolgingen, heel erg spannend.

Mooie James en zijn vrouwelijke tegenspeelster (Eva Green) was ook bepaald niet lelijk.

Boek: John Kotter, Onze ijsberg smelt!

In een interview met John Kotter in het FD las ik dat hij was gegrepen door de kracht van verhalen. Kotter is een gerenommeerd hoogleraar in verandermanagement (Harvard). Uit de neurologie blijkt dat een verhaal veel beter beklijft dat een theoretische verhandeling. Als schrijver van vele theoretische verhandelingen was het voor hem uiteraard een uitdaging om een verhaal te schrijven. Dat is hem gelukt.

Het is een kort verhaal met illustraties over een pinguïnkolonie die wordt geconfronteerd met een smeltende ijsberg en daardoor in het bestaan wordt bedreigd. Het is een zeer toegankelijk boek over verandermanagement geworden dat ik volgende week nog een keer ga lezen omdat iedere zin betekenis heeft en belangrijk is.

Saamhorigheid

Saamhorigheid was mijn thema voor 2006.
Vriendschap vieren, iets doen voor een ander, huiselijke gezelligheid, dat soort dingen. Niets hoogdravends, maar wel het kleine dat het samenleven prettiger maakt. En wat heb ik ervan gebakken?

De vriendschap is gevierd! Het werd een heerlijk feest waaraan ik vaak terugdenk. Ik voel meteen weer die grote lach op mijn gezicht verschijnen.
Iets voor de ander doen, staat centraal in mijn nieuwe baan. Het is wel een baan waarmee ik nog worstel, waardoor ik het ten dienste staan soms laat ondersneeuwen. Meer pro-actie nodig dus!
Dan de huiselijkheid. Dat gaat goed: de Nieuwe Lelie is een soort pleisterplaats.
Al met al heerst er dus tevredenheid over de opbrengst.

Maar het blijft wel het motto, want saamhorigheid ligt aan de basis van het soort leefomgeving waarnaar ik wil streven. Het is de kracht die nodig is om ons te behoeden voor wereldwijde vereenzaming. Die vereenzaming sluipt binnen doordat we steeds meer willen. We gaan op in het consumeren en daarmee gepaard gaat helaas de afbraak van sociale structuren.

Saamhorigheid is en blijft dus mijn motto en ik nodig jullie uit mee te doen. Een vorm van saamhorigheid die past bij deze tijd is volgens mij het organiseren van sociale gebeurtenissen waarbij mensen op een netwerkachtige manier kunnen instappen en uitstappen. Een flexibele pleisterplaats: datum, plaats en tijd, de basis is goed geregeld zodat je daarover geen zorg hebt, voor elk wat wils en dan elkaar ontmoeten.