[:nl]Een goede vriendin kwam een tijdje geleden met dit boek onder de arm bij me langs. Een boek over hoe “bright minds” of hoogbegaafden denken en naar de wereld kijken en daardoor kunnen vastdraaien. Een uiterst interessant thema voor mij als coach voor hoogbegaafde volwassenen en ervaringsdeskundige. Niet echt een opwekkend boek. Maar wel een boek dat absoluut de moeite waard is om te lezen.
Webb gaat uitgebreid in op de denkprocessen en waarden van hoogbegaafden en hoe die twee elkaar als het ware bijten. Veel hoogbegaafden hebben hoge standaarden in hun leven en vinden een waarde als rechtvaardigheid van wezenlijk belang. En niet zomaar “wezenlijk belang” maar essentieel of existentieel. De realiteit is alleen vaak niet logisch en rechtvaardig. Daardoor gebeurt het niet zelden dat hoogbegaafden vast komen te zitten in illusies gebaseerd op hun idealistische kijk op de wereld. En daarna dan de desillusie en soms zelfs depressie.
Ik vond het verhelderd om zijn betoog te lezen en te begrijpen waar mijn soms existentiële eenzaamheid zijn oorsprong heeft/kan hebben. Daarnaast schrijft hij enkele hoofdstukken over manieren om hiermee om te gaan en daarbij merkte ik dat ik intuïtief al best wat goede dingen doe om hiermee om te gaan. Maar toch heb ik ook weer ontdekkingen gedaan en deze probeer ik nu in de praktijk te brengen.
Aanrader voor hoogbegaafden en andere denkerig piekerende types![:]
Waarom wordt ons als kind de vraag gesteld wat we later willen worden? En waarom is die vraag naar dat ene de focus van menig loopbaantraject? Dat is de vraag waar Emilie Wapnick bij stilstaat in deze TED-talk en het is een talk naar mijn hart.
Deze vraag suggereert dat je in je leven één specifieke loopbaan behoort te kiezen. Dat je je roeping moet vinden. Dat het belangrijk is een goede keuze te maken om succesvol te zijn. Ik denk niet dat alle vragenstellers dat persé bedoelen, maar het is wel de onderliggende verwachting waaraan je van kinds af aan wordt blootgesteld.
Wat nu als je meerdere heel verschillende talenten hebt? Wat nu als je zowel goed bent in websites bouwen als in mensen coachen? Moet je dan kiezen? Nee, zegt Emilie Wapnick. Zij houdt een prachtig pleidooi voor “multipotentialites”; mensen die meerdere talenten hebben en die tegelijkertijd of opeenvolgend tot bloei brengen. En multipotentialieten hebben ook “super powers”! Ze noemt de volgende:
- synergie tussen je verschillende ideeën (talenten)
- snel leren
- aanpassingsvermogen.
Alledrie vermogens die in deze tijd uitstekend van pas komen.
In mijn coachingspraktijk voor hoogbegaafden is dit thema veelvoorkomend. Veel hoogbegaafden vinden het lastig een loopbaan te kiezen, omdat ze meerdere talenten hebben, snel leren (en snel vervelen) en breed geïnteresseerd zijn. Het is vaak een enorme opluchting om de overtuiging te kunnen loslaten dat je moet kiezen. Om vervolgens te gaan verkennen hoe je je passies kunt gaan combineren (parallel of integraal).
[:]
[:nl]We believe that we listen, but it’s not true.
Listening, if we did it deeply and fully,
would totally transform our lives.
Listening is an experience of communion
in which we choose to be present.
When we listen deeply,
we “hear” with our heart, not just with our ears.
Listening is not a casual or insignificant act,
but an act of great purpose and beauty.
It is also a practical and effective way for us
to offer each other love and respect.
by Paul Ferrini[:]
[:nl]
De ondertitel luidt: “Hoe elkaar (terug) te vinden en niet (meer) kwijt te raken”. Een boek waarin Ingeborg Bosch, de ontwikkelaar van de Past Reality Integration-therapie, vanuit de bril van PRI kijkt naar de liefdesrelatie. Een logisch en mooi boek, omdat het redeneert vanuit het kader dat je alleen aan de relatie kunt werken door aan jezelf te werken:
De ondertitel luidt: “Hoe elkaar (terug) te vinden en niet (meer) kwijt te raken”. Een boek waarin Ingeborg Bosch, de ontwikkelaar van de Past Reality Integration-therapie, vanuit de bril van PRI kijkt naar de liefdesrelatie. Een logisch en mooi boek, omdat het redeneert vanuit het kader dat je alleen aan de relatie kunt werken door aan jezelf te werken:
Een van de grootste problemen in relaties is dat we de neiging hebben om de oorzaak van onze eigen nare gevoelens op onze partner te projecteren. Zij deed dit. Hij deed dat. En ga zo maar door. Het is natuurlijk ook echt heel moeilijk om steeds eerst binnen in jezelf te kijken wanneer je je boos, verdrietig of slecht voelt. De manier waarop wij mensen functioneren is nu eenmaal sterk gericht op wat zich buiten onszelf afspeelt en buiten onszelf zien we al die andere mensen, en vooral onze partner, wel of juist niet doen wat de wij zouden willen. In plaats van ons af te vragen wat er aan de hand is met onszelf, en waarom het zo moeilijk kan zijn om te gaan met wat de andere persoon, in onze perceptie, doet, gebruiken we vaak ‘zij moet veranderen’-strategie.”
Ingeborg Bosch stimuleert je om van perspectief te veranderen.
“We moeten stoppen met buiten onszelf te kijken wanneer we ons ergens slecht over voelen. Laten we eerst naar binnen kijken. Alleen door naar binnen te kijken kunnen we er écht achter komen waarom we ons slecht voelen”.
Het is dezelfde boodschap die ook Otto Scharmer in zijn Theory-U uitdraagt: “Turn the camera back on yourself“.
Misschien is het wel het belangrijkste inzicht dat ik ooit heb gekregen, omdat het kan leiden tot duurzame verbetering van verbinding tussen mensen, als we allemaal deze verantwoordelijkheid nemen. Het is verrekte moeilijk, maar het is volgens mij de weg naar vrede .
In het boek werkt Ingeborg Bosch verder uit hoe je in relaties elkaar kunt helpen naar jezelf te kijken, wat je zoal kunt tegenkomen als je een kijkje binnenin neemt en geeft ze ook een aantal praktische oefeningen voor stellen.
Wat mij ook aansprak is haar model om naar de verschillende aspecten van een relatie te kijken: ziel, mentaal/emotioneel, lichamelijk en levensfilosofie. Dat komt weer overeen met de vier dimensies van je authentieke zelf, waarmee ik in mijn coachingspraktijk werk en dat gebaseerd is op het model van mijn leerschool van Pioniers in Authentiek Leiderschap, ontwikkeld door Paulien Assink.
Zo komt alles weer samen en is er misschien toch een waarheid, van waaruit we kunnen werken en redeneren…[:]
[:nl]
Uit onderzoek van het Instituut Hoogbegaafdheid Volwassenen (IHBV) blijkt dat veel hoogbegaafden hun talenten niet kwijt kunnen op de werkvloer. Dat is nogal een heftige uitkomst, vind ik. Dat zijn veel mensen met ideeën en creativiteit die dat niet helemaal benutten. En dat heeft impact op hun welzijn. Goed dat het IHBV dit soort onderzoek doet!
Uit mijn meer kwalitatieve onderzoek valt mij op hoe moeilijk het voor hoogbegaafden is om waarderend over hun eigen vermogens te spreken. In een land waar je je hoofd beter niet boven het maaiveld kunt uitsteken, ervaren hoogbegaafden hun mogelijkheden soms eerder als iets lastigs dan iets moois. Iets waarover je beter kunt zwijgen. Daar zit volgens mij ook een deel van de oplossing. En dat is waarom ik in mijn coachingspraktijk voor hoogbegaafden focus op “heel goed worden in waar je goed in bent”. Dat hoogbegaafden zich positief verhouden tot wie ze zijn en wat ze kunnen. Dat zijn mooie trajecten, die een bevrijdende werking kunnen hebben omdat mensen mogelijkheden gaan zien in plaats van belemmeringen.
Dit kwalitatieve onderzoek bestaat overigens uit het voeren van gesprekken over de meerwaarde van hoogbegaafdheid en uit coachingsgesprekken met individuele hoogbegaafden sinds 2012.
[:]
[:nl]
Dit boek wilde ik al een paar jaar lezen, maar soms wacht ik blijkbaar tot de timing goed is. Een nieuwe geheel herziene druk leek me het juiste moment en dat klopte.
Dit boek wilde ik al een paar jaar lezen, maar soms wacht ik blijkbaar tot de timing goed is. Een nieuwe geheel herziene druk leek me het juiste moment en dat klopte.
Bommerez’s boek gaat over het ontdekken van de eenvoud onder de complexiteit. Het stimuleert je je niet te laten intimideren door complexiteit en de snelheid en veelheid van informatie. Het stimuleert je te vertragen en waar te nemen welke universele principes, waarden, impliciete ordening daarachter schuil gaat. Ik schrijf “schuil gaat”, omdat we vooralsnog nog niet zo zijn geoefend in het gezamenlijk waarnemen en ontdekken hiervan.
De afgelopen tijd heb ik me door de hoofdstukken heen gewerkt. Niet in de betekenis van dat het zwaar was, maar omdat ik iedere zin wilde opnemen en ondertussen mindmaps voor mezelf maakte om alles goed tot me te laten doordringen en mijn eigen inzichten ermee te verenigen.
Het is een rijk boek, waarin lijnen samenkomen: Covey’s eigenschappen van effectief leiderschap, Collins’ Good to Great, Scharmer’s Theory U, Margaret Wheatley’s Leiderschap en de nieuwe fysica, Barry Long’s inzichten over liefde, Bohm en Isaacs over dialoog, Dana Zohar’s SQ, systeem denken, nu ja, kijk maar op mijn website naar mijn inspiratiebronnen.
Een boek dat ik las en waarbij ik voortdurend knikte, omdat Bommerez opschrijft wat al sluimerde. Hij verwoordt het helder en schroomt niet om in het boek belangrijke bevindingen (de kern) vrolijk te herhalen. Zodat kan doordringen dat alles er al is en dat we beter zullen leren ons erop af te stemmen. Dat “dialoog hét voertuig is voor leiderschap in de eenentwintigste eeuw”. Dat – in mijn woorden – onze hersenen en ons hart een ontvangststation zijn en geen opslagruimte. Dat een relatie niet iets is tussen twee, maar dat er een derde component bijhoort, de verzoenende, neutrale.
Als ik het zo opschrijf, lijkt het abstract, maar door de voorbeelden weet Bommerez het concreet en toegankelijk te maken.
Het motiveert en stimuleert me om met nog meer inspiratie samen met Olga de training Dialoog Begeleiden te verzorgen. We werken mee aan iets belangrijks.
Dank voor het schrijven Jan Bommerez!
Voorbeeld van een van mijn mindmaps, deze gaat over hoofdstuk 2 “het onzichtbare leren zien”
En hier zijn ze allemaal bij elkaar: Mindmaps Renate – Door de bomen het bos zien, Jan Bommerez[:]
[:nl]
Sinds jaar en dag draag ik deze kaart van de zittende baadster van Auguste Rodin uit 1906 als boekenlegger met me mee. Ik heb de kaart zelfs gelamineerd zodat ie mooi blijft. Het beeld trok me aan, ontroerde me en gaf me iets van je ne sais quoi.
Maar nu – zo’n twintig jaar later – heb ik ontdekt wat ik zo mooi vind aan het beeld. Met haar hoofd naar voren gebogen en al friemelend aan haar tenen, is ze naar binnen gericht. Ze luistert naar wat er binnen in zich afspeelt. Ze mijmert wat of probeert iets te bevatten. Ze voert een innerlijke dialoog. Ze zoekt naar woorden voor iets wat nog niet gezegd is. Het ongezegde in haarzelf. Ze onderzoekt, verkent en vertraagt.
Sinds jaar en dag draag ik deze kaart van de zittende baadster van Auguste Rodin uit 1906 als boekenlegger met me mee. Ik heb de kaart zelfs gelamineerd zodat ie mooi blijft. Het beeld trok me aan, ontroerde me en gaf me iets van je ne sais quoi.Maar nu – zo’n twintig jaar later – heb ik ontdekt wat ik zo mooi vind aan het beeld. Met haar hoofd naar voren gebogen en al friemelend aan haar tenen, is ze naar binnen gericht. Ze luistert naar wat er binnen in zich afspeelt. Ze mijmert wat of probeert iets te bevatten. Ze voert een innerlijke dialoog. Ze zoekt naar woorden voor iets wat nog niet gezegd is. Het ongezegde in haarzelf. Ze onderzoekt, verkent en vertraagt.
Hoe mooi is dat! Auguste Rodin heeft die innerlijke dialoog prachtig vormgegeven. Zo natuurlijk, zo invoelbaar. Zo’n mooi beeld om bij me te dragen en iedere keer te zien als ik een boek opensla.
En deze innerlijke dialoog is – naar ik nu ontdek – exact wat ik in de uitoefening van mijn werk beoog. Want mijn werk beschrijf ik als: “Een soort ontdekkingstocht naar wat nog niet gezegd wordt en wat je nog niet onder woorden kunt brengen, maar wat je wel kan helpen jezelf en de ander beter te begrijpen.” Dit beeld past dus verrassend genoeg helemaal bij mijn missie mensen te stimuleren de innerlijke dialoog te voeren.
Afgelopen maand deed ik een training bij René Maas om juist dat versterken van die innerlijke dialoog nog beter te leren. Hij leerde me iets nieuws, namelijk mijn vragen aan mensen om te bouwen. Van vragen die ertoe oproepen de vraag in mijn richting te beantwoorden, naar vragen die ertoe aansporen te luisteren naar wat er in henzelf omgaat en dat proberen onder woorden te brengen. Een voorbeeld. In plaats van te vragen: Hoe ga je om met wantrouwige mensen?, zal ik nu vragen: Hoe is het voor je om met wantrouwige mensen om te gaan? Wat gebeurt er met je als je wordt geconfronteerd met een wantrouwige persoon? Hoe ervaar je dat? Wat voel je? En wat betekent dat voor je? Het gaat er niet om mij als coach of dialoogbegeleider te antwoorden, maar jezelf te antwoorden. Het was me nog nooit zo duidelijk waar het me om gaat.[:]
The past months I have been taking a online-to-offline course, which changed around my life in Germany :-). The course is called “Transforming Business, Society, and Self with U.Lab“. I already wrote about it a little bit on this blog.
The local hub (ULAB Frankfurt) was a home coming experience and it woke up my creativity. The greatest insight I got was realizing that the group of people in the hub is “holding me”, while I am doing my work and projects: I no longer feel like I must do it by myself. Maybe this sounds like a truism. But this was the first time in my life that I could really FEEL it and not only THINK it.
We created what is called a “community of practice”. We come together every week on Thursdays (15.00-20.00). We start with a check-in about how everyone of us is doing. The past few times we got 3 minutes each and that worked quite well. We write down questions that pop-up or that we have taken with us and write them down on a big piece of paper in the middle of our circle. Usually it is quite clear which question(s) we are going to work with, and other times we vote by placing three votes on the paper (eg. three different items or three votes for one item).
I realized that working together each week is important to me. If you miss one session, it’s not so bad because you see each other soon again. Where as if you meet once every month of every two weeks, missing one session means not meeting for one or two months. Of course it is a commitment and a time investment every week and we don’t expect everybody to be there every week, but for me it works well.
This rhythm marks for me the difference between the U.Lab and other communities/ networks I am part of (eg. Pioniers in Authentiek Leiderschap, Adviseurs in Dialoog). By meeting on a weekly base it becomes a space where special ánd regular questions can be worked with. And the group members have become my “colleagues”, which is important to a self employed like me, who also likes to be around other people.
The way we work on questions is quite similar to other communities and groups I have been part of: dialogues, social presencing theatre, market place of questions and answers, journaling, meditations, physical exercises, breaks (!), flow lab, constellation work, exercises based on theory u, spiral dynamics, always trying to approach a question from on integral perspective (many perspectives at the same time). We try to be creative and of course we have a lot of creativity in the group 🙂 (like all groups by the way…).
Very often a question of one group member is a theme for more members and therefore we are learning individually and as a group each week. Like all normal groups we also had some tense and complicated situations during the past months (drawing by Christiane Lünser). These situations were very helpful to find out what values we live by and what ways we want to interact. The Theory U-concept itself helped us to “stay with it”. To observe, observe and observe. To try and keep an open mind, open heart and open will, even in a stressed situation. Overcoming moments like that as a group made our courage, compassion and curiosity grow.
If you have any questions, please post them below. Or if you want to join us, please let us know.
Thank you all: Karin, Elke, Thomas, Angelika, Ashraf, Yannis, Holger, Helga, Christiane, Daniela, Hans-Henning, Ruth, Ali, Claudia, Michelle, Sherin, Eva, Olesya, Christian, Martina, Isabelle, Bettina, Hartmuth, Doerte, Sebastian, Ben and more.
And I am looking forward to continuing in 2016!
As part of my online course at EdX called “U.Lab: Transforming Business, Society, and Self” this book was recommended reading material. This course concentrates on the transformation from EGO-system tot ECO-system economies. From economies that are serving their own EGO or interest groups to economies that benefit the whole. The book is applying change theory “Theory U” to the world as it is right now. Giving an elaborate analysis of eight dimensions of economic evolution and full of great examples of applying Theory U in practices all around the world.
It’s an inspiring book that makes me want to take action, to explore what I can do to support an emerging future that is directed towards creating an ECO-system that serves the whole. And practical at the same time stimulating to make and try out my own prototype. It’s practical for business, personal development and politics all at the same time. A must read!
Next step: my prototype.
[:nl]”If you really connect to the deeper spark,
to the deeper intention, in your life’s journey,
and if you put yourself in service of that
and you fully commit to following that journey,
then the universe is going to help you.”
to the deeper intention, in your life’s journey,
and if you put yourself in service of that
and you fully commit to following that journey,
then the universe is going to help you.”
by Otto Scharmer
and I fully agree with it and know it to be true from experience.[:]
